و شاید تو دانی که پیران گُرد      به گیتی همه راه نیکی سپُرد

(شاهنامه، ژول مل، ج 4: 1010)

گستردگی افسانه های هر مردمی نشان از ژرفای فرهنگ و پیشینه آن نژاد دارد.افسانه ها بنیادهای کیستی مردمی هستند که از ژرف ترین پنداره هستی آن مردم به سوی لایه های امروزی تر رویش یافته و به رشد پرداخته اند. شاهنامه فردوسی بزرگ سرشار از افسانه های ایران زمین و بیانگر داستان زندگی نام آورانی است که ریشه در خاک این سرزمین دارند. در میان این نام آوران، تنها چهره ای که به او ویژگی های برتر آدمی داده اند، پیران ویسه است.

وی که فردی خردمند،زیرک و گره گشای تنگناهاست دارای ویژگی های نیکی است  که فردوسی بزرگ درباره ی وی چنین برمی شمرد: خردمندی،دوراندیشی، چاره گری، دلاوری، پیمان داری، مهرورزی، آشتی خواهی، نیک بینی و رهایی بخشی. درمیان ویژگی های بارز پیران ویسه برجسته ترین ویژگی وی را می توان خردورزی دانست.

در شاهنامه بارها این ویژگی پیران درمیان داستان ها و نبردها دیده می شود؛ در نبرد هفت گردان، در داستان بیژن و منیژه و در نبرد دوازده رخ، همواره شاهد خردمندی، تلاش و مردانگی پیران ویسه هستیم، چنانچه سیاوش وی را این گونه مورد خطاب قرار می دهد:

تو ای گُرد پیران بسیار هوش           بدین گفته ها  پهن بگشای گوش            (شاهنامه، ژول مل، ج 496)